หมาไทยใฝ่ฝรั่ง
ผศ.น.สพ.ปานเทพ รัตนากร
ผมมีโอกาสไปเกาะสมุยเนื่องในโอกาสที่จะต้องพบปะกับผู้ที่สนใจจะแก้ปัญหาหมาจรจัดบน เกาะสมุย โดยมีทั้งฝรั่งมังค่าและชาวไทย ไม่ว่าจะเป็นคนบนเกาะหรือคนต่างถิ่น รวมไปถึงองค์กรช่วยเหลือ คุ้มครองสัตว์ข้ามชาติ เช่น World Society for Protection of Animal (WSPA) ก็ยังส่งผู้เชี่ยวชาญ ด้านการรณรงค์วางแผนควบคุมและจัดระเบียบการเลี้ยงหมามาให้คำแนะนำช่วยเหลือ เหตุของการที่ต้องไปยุ่งกับหมา (แต่ไม่ใช่เรื่องหมาหมา) บนเกาะสมุยก็เนื่องมาจาก ผลกระทบที่เกิดกับ การท่องเที่ยวอันเป็นสายเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงเศรษฐกิจของชาวสมุยอยู่ในขณะนี้ ลืมไปได้เลยสำหรับผลผลิตทางการเกษตร เช่น มะพร้าว เมื่อการท่องเที่ยวเข้ามาแทน ชาวต่างถิ่น แขก ฝรั่ง จีน ฯลฯ ล้วนเข้ามาเที่ยวเพิ่มขึ้นมากมายพอๆ กับปริมาณหมาจรจัดที่เพิ่มสูงขึ้น เนื่องจากมีอาหารเหลือเฟือ ไม่ว่าจะมาจากนักท่องเที่ยวที่หยิบยื่นให้ คนพื้นบ้านให้ทาน หรือแม้แต่ การคุ้ยหาเอาเองจากกองขยะที่มีมากมาย ล้วนเป็นแหล่งสนับสนุนให้ประชากรหมามีมหาศาล จนเป็นปัญหา เช่น ก่อความกลัวและรำคาญแก่นักท่องเที่ยวผู้ซึ่งหวาดหวั่นโรคพิษสุนัขบ้ายิ่งนัก ผมลองซักถามได้ความว่าพวกแขกส่วนใหญ่ไม่รังเกียจหมา เขาเมตตาสงสารและเล่นกับหมา แต่ต้องเป็นหมาที่ปลอกคอหรือสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงการมีเจ้าของและที่สำคัญต้องได้รับการฉีดวัคซีน ป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าเรียบร้อยแล้ว มีอยู่หลายรายที่ถูกหมาไม่รู้หัวนอนปลายตีนเลียมือเลียขาให้ก็โวยวาย ฟ้องร้องเจ้าของสถานที่ เนื่องจากกลัวโรคพิษสุนัขบ้า ว่าจะติดต่อจากหมาตัวนั้นทางน้ำลายเล่นเอา การท่องเที่ยวรวนเรไปเหมือนกันจากการติดตามเรื่องหมาจรจัด และแนวทางแก้ปัญหาผมยังพบเหตุการณ์หรือข้อมูลแปลกๆ เกี่ยวกับหมาที่เลี้ยงบนเกาะนี้ไม่ว่าจะเป็นพันธุ์เทศ พันธุ์แท้ พันธุ์ไทย หรือพันธุ์ผสม ซึ่งสะเปะสะปะ จรจัดอยู่ตามแหล่งชุมชนบนเกาะว่า หมาเหล่านี้ (หรือเรียกรวมๆว่าหมาสัญชาติไทยก็แล้วกัน) ต่างให้ความเป็นมิตรกับคนต่างชาติโดยเฉพาะอย่างยิ่งฝรั่งตาน้ำข้าว ผมทอง หัวแดง ผิวขาว ทั้งหลายมากเสียยิ่งกว่าประชาชนชาวไทย ชาวเกาะเสียอีก เช่น การเข้าหา ประจบประแจง ห้อมล้อม กระดิกหางให้ หรือยอมให้จับตัว ฯลฯ ผิดกับเมื่อเวลาพบเห็นคนไทยเป็นต้องเห่า หลบหนี ไม่ให้จับตัว บางครั้งก็วิ่งไล่หรือกัดเข้าให้ ฯลฯ แรกๆผมก็ไม่เชื่อแต่เมื่อเห็นของจริงกับตา ได้ยินกับหู ก็จำต้องเชื่อครับและก็พอจะวิเคาะห์สาเหตุของความที่หมาไทยเหล่านี้ไปฝักใฝ่แต่เอาใจออกห่าง จากคนไทยไปเกาะติดฝรั่งหรือคนต่างชาติได้ว่า หมาเหล่านั้นมีประสบการณ์ความฝังใจกับสิ่งร้ายๆ จากคนผิวเหลือง ผมดำ ตัวไม่ใหญ่นัก เช่น พบเห็นหมาทุกคราเป็นต้องรังแก ใช้ศิลปะมวยไทย อย่างไม่ถูกวิธีบ่อยๆ บ้างก็ใช้เครื่องทุ่นแรงเช่น หนังสติ๊ก ไม้ อิฐ หินขว้างปาแทนเป้า อาหารการกิน ไม่เคยให้ แต่ยาเบื่อละก็แจกเป็นว่าเล่น พวกที่เคยมีเจ้าของก็มีอดีตรันทดจากหมาบ้าน ยามเจ็บไข้ได้ป่วย ก็ถูกอัปเปหิทิ้งขว้างไม่รักษา ต้องออกเผชิญภัยข้างถนนกลายเป็นภาระสังคมต่อไป แล้วอย่างนี้ จะไม่ให้หมาไทยใฝ่ฝรั่งได้อย่างไรครับ
?
กลับไปหน้า "คอลัมน์สัตว์เลี้ยง"