เป็นธรรมดาของการเบิกโรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเสนอตัวต่อสาธารณะเฉกเช่น ลิเก ที่มีการออกแขก การเขียนหนังสือก็เช่นกัน เมื่อผมได้รับมอบหมายให้มาเขียนเรื่องลงในหนังสือนี้ ก็ต้องทักทายท่านผู้อ่านกันตามธรรมเนียมที่ดีของการ “ไปลา มาไหว้”

ไหนๆ ก็ขึ้นเรื่องว่าออกแขกแล้ว เห็นทีจะขอใช้ต่อไปเลย เอาเป็นว่าเรื่องที่เกี่ยวกับแขกๆ นี่แหละ แต่ไม่ใช่แขกอินตะระเดีย ฯลฯ หากเป็นเรื่องที่ว่า “หมาไม่รักแขก” หรือ “หมาไล่แขก” จะดีกว่า ซึ่งแขกเหล่านี้ก็คือผู้คนที่ไปมาหาสู่ยังบ้านของเราแล้วมีอันเป็นไป คือ หมาเจ้ากรรมของเราดันไล่กัด ไล่งับ หรือเห่าตะเพิดแขกผู้มาเยือนของเราเสียนี่ จนบางครั้งบางคราวถึงกับเสียเพื่อน เสียฝูง ตัดญาติขาดมิตรกันไปก็เพราะหมาเหล่านี้ ยังให้เกิดปัญหาที่ว่าจะเลี้ยงเจ้าปากเปราะตัวนี้ไว้ดีไหมหนอ ? บางบ้านกลายเป็นชนวนให้บ้านแตกสาแหรกขาดแทบจะหย่าร้างไปซะก็หลายราย

สาเหตุใหญ่อันหนึ่งที่หมาไม่ยอมรับคนแปลกหน้าที่เข้ามาในบ้านก็คือ ความหวงดินแดนหรือปกป้องเขตแดนของมัน หมาที่เลี้ยงไว้ในบ้านกับคนเราย่อมมีความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่บ้าน ดังจะเห็นว่าเขาต้องฉี่รดเสียทั่วทุกแห่งหนรอบเขตขันธสีมาเชียวก็ว่าได้ นั่นคือการประกาศว่านี่แหละหลักเขตของข้าใครอย่ามาละเมิด ถ้าเป็นคนก็ต้องตอกหมุด ปักเสา ขึงรั้ว ออกโฉนด อย่างไรก็อย่างนั้น เท่านั้นยังไม่พอเมื่อมีการประกาศอาณาเขตแล้วก็จำต้องปกป้องรักษามิให้ผู้ใดละเมิดไม่ว่าหมาด้วยกัน หรือแม้แต่คนก็ตามที หมาจึงมิชอบหรือยินดีต้อนรับผู้มาเยือนที่บ้าน แม้ว่าจะมาอย่างถูกต้อง ได้รับการเชื้อเชิญเป็นแขกของเจ้าบ้านแล้วก็หาไม่ ยังไงก็ต้องเห่าเพื่อขู่ปราม แสดงตนว่าข้าก็เป็นเจ้าของบ้านเหมือนกัน หมาบางตัวออกอาการรุนแรงเกินกว่าเหตุไปมาก เช่น กัดแขกทุกคนที่มา หรือเห่าไม่หยุดไม่หย่อนจนเจ้าบ้านไม่เป็นอันพูดอันคุย

วิธีแก้ไขในเบื้องต้นที่พอจะทำได้ก็คือ พยายามทำให้หมานั้นคุ้นเคยกับการมาเยือนของแขก เหรื่อ จนกลายเป็นของธรรมดาไป ให้เขาได้มาร่วมวงฟังการสนทนา ได้รับการเล่นและขนมจากแขกทุกๆ ครั้งที่มาเยือน หมาจะรู้สึกชอบและเป็นมิตรเร็วขึ้น อย่ากักขัง ล่าม ดุ หรือลงมือลงไม้เป็นอันขาดจะยิ่งทำให้เขาเกิดความกดดัน มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อแขกแปลกหน้าที่พบปะ ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุแหละครับ คราวนี้อาการจะรุนแรงกว่าเดิมเสียอีก เล่นเอาเสียหมาไปเลย

ลองแก้ไขด้วยไม้นวมดังกล่าวก็แล้วกันคงพอช่วยผ่อนหนักเป็นเบาไปได้บ้างไม่มากก็น้อย